حقایق شکلاتی!

کمتر کسی پیدا می‌شود که از شکلات متنفر باشد؛ خوراکی پرطرفداری که انواع و اقسام زیادی دارد و این روزها وارد هر فروشگاه مواد غذایی که می‌‌شویم، قفسه‌های رنگارنگی مملو از شکلات می‌بینیم که ناخودآگاه، توجهمان را جلب می‌‌کند. اما یک سوال تغذیه‌ای مهم در این میان، بی‌پاسخ مانده است: در میان شکلات‌ها بهترین‌ها کدامند و بدترین‌ها کدام؟

1. شکلات تلخ

این روزها وقتی صحبت از بهترین شکلات می‌شود، حرف اول را شکلات تلخ می‌زند که از خلوص بیشتری برخوردار است و خواص بسیاری را به آن نسبت می‌دهند؛ از کاهش فشارخون و کنترل دیابت گرفته تا کاهش احتمال ابتلا به بیماری‌های قلبی – عروقی.

2. شکلات سفید

این شکلات که کاملا سفیدرنگ است، از کره کاکائو گرفته شده و کالری بالایی دارد. پس بهتر است هنگام خرید شکلات، جزو آخرین گزینه‌های انتخابی‌تان باشد؛ به خصوص اگر در حال کاهش وزن هستید.

3. شکلات شیری

شکلات شیری، شکلاتی است که هنگام تولیدش، شیر به صورت شیرخشک در میان اجزای تشکیل‌دهنده‌اش جای گرفته. البته این مقدار شیر کمکی به تامین کلسیم مورد نیاز بدن نمی‌کند اما افرادی که به پروتئین شیر حساسیت دارند، باید از مصرف آن صرف‌نظر کنند؛ زیرا همین مقدار کم هم می‌تواند برای آنها دردسرساز باشد.

4. شکلات قهوه

این شکلات، شکلاتی است که وقتی آن را از بسته‌بندی خارج می‌کنیم بوی خوش قهوه به مشام‌مان می‌رسد و کافئین موجود در آن برای رفع خستگی (البته به طور موقت) در اواسط روز می‌تواند کمک‌کننده باشد. اما یادتان باشد که در خوردن این شکلات زیاده‌روی نکنید زیرا صرفا دریافت حد متعادلی از کافئین نشاط‌آور است و خوردن بیش از اندازه‌اش می‌تواند محرک و آسیب‌رسان باشد.

5. شکلات مغزدار

نسل جدیدی از شکلات‌ها که با مغزهای درسته فندق، بادام یا بادام زمینی پوشیده شده‌اند، به شکلات مغزدار شهرت یافته‌اند و ارزش غذایی بالاتری، به خصوص برای کسانی که لاغرند و می‌خواهند وزن اضافه کنند، دارند. حتی بچه‌هایی که کم اشتها هستند، می‌توانند در میان‌وعده‌های خود از این نوع شکلات‌ها استفاده کنند اما باید بدانید که این شکلات‌ها پرکالری‌اند و بنابراین نباید تعادل را در مصرف‌شان فراموش کرد.

6. شکلات میوه‌ای

این شکلات‌ها، روکشی روی انواع کشمش یا میوه‌های خشک بوده و گزینه‌ای مناسب برای کسانی هستند که هوس شکلات کرده‌اند اما باید کالری کمتری را دریافت کنند.

افراط شکلاتی!

گاهی ما بیش از مصرف روزانه‌مان شکلات می‌خریم و ممکن است مدتی آنها را در قفسه خوراکی‌هایمان نگه داریم اما شرایطی برای ذخیره این گروه وجود دارد. اینکه دمای نگهداری باید 15 تا 18 درجه باشد، دور از تابش آفتاب قرار گرفته و در ظروف در بسته ریخته شوند و چون جاذب بو هستند در کنار غذاهایی که بوی تندی دارند (مثل قفسه ادویه‌ها) قرار نگیرند. در ضمن، شکلات‌هایی که روکش کاغذی ندارند هم باید به سرعت مصرف شوند زیرا گذاشتن آنها در معرض هوا می‌تواند موجب اکسید شدن چربی‌های اشباع نشده‌ای شود که در آنها به کار رفته است.

7. آب‌نبات و تافی

همیشه باید تافی و آب‌نبات جزو آخرین گزینه‌های انتخابی شما باشند؛ زیرا تنها شکر دارند و کمی اسانس و مواد رنگی. هر چند که همه آنها در مقادیر مجاز به این نوع محصولات اضافه می‌شوند اما چسبندگی این خوراکی‌ها بیشترین آسیب را به دندان‌ها وارد می‌کند؛ به خصوص اگر بلافاصله پس از مصرف، مسواک نزنید

گوجه ‌فرنگى، معجونی شفابخش مربوط به موضوع » خواص گیاهان و میوه ها

گوجه ‌فرنگى ابتدا به ‌عنوان گیاه زینتى در باغچه ‌ها مورد استفاده قرار گرفت و در آن دوران به نام سیب طلایى یا سیب عشق معروف شد. مصرف گوجه ‌فرنگى به‌ عنوان نوعى سبزى خوراکی از قرن نوزدهم میلادى به بعد شروع شد و بعد از جنگ جهانى اول به ‌تدریج بر مصرف آن اضافه شد، ‌طورى که امروزه به صورت خام و پخته یا به ‌صورت سس و رب موارد استعمال زیادى دارد.

شاید در حدود دویست سال است که در دنیای تمدن، گوجه فرنگی را به شکل امروزی شناخته اند و به خواص آن پى برده اند. البته قبل از این تاریخ هم گوجه فرنگى مصرف میشده ولى مصرف آن توام با احتیاط و ترس بود. زیرا در قرون وسطی گوجه فرنگى را گیاهی سمی دانسته و کیمیاگران آن زمان از آن پمادى درست مى کردند و مثل مرهم بر روى زخم مى گذاشتند و یا وقتى مریضى احتیاج به داروی قى آورى داشت، برگ و جوانه هاى بوته گوجه فرنگى را خرد کرده و به مریض مى خورانیدند و یا هنگامی که احتیاج به یک دواى سقط جنین بود، آن را به زنان حامله مى دادند تا بچه خود را سقط کند.

گوجه فرنگى چه خواصى داشته و در چه مواردى به کار مى رود؟ بهترین روش استفاده از آن کدام است؟

مصرف میوه گوجه فرنگى در کشورهاى متمدن اروپا وقتى معمول شد که توانستند گوجه فرنگى را از صورت وحشى خودرو در آورند و آن را کشت و زرع کنند.

بسیارى از تاریخ نویسان عقیده دارند که مورخین و گیاه شناسان عصر قدیم، از زمانهاى بسیار قدیم گوجه فرنگى را مى شناخته اند و به زراعت آن آشنایى داشته اند. آنها مى نویسند گوجه فرنگى در چین قدیم، هند و بعد از آن در مصر و عربستان کشت مى شده است و بعدها در ژاپن کشت آن معمول شد و... امروزه به کمک بیوتکنولوژی انواع و اقسام مختلفى از آن به وجود آمده است. آنها تصور مى کنند که خرمالو، پیوندى از گوجه فرنگى، انار و به است که امروز ما آن را به نام خرمالو مى شناسیم . بعضى از تاریخ نویسان دورتر رفته و به نوشته هاى پلین گیاه شناس اشاره مى کنند و مى گویند: او از گوجه فرنگى اطلاعاتى داشته و میوه آن را گاهى به نام فلفل و گاهى بادنجان اسم برده و آن را در آن ردیف طبقه بندى کرده است.

شارل پلینوس که در سالهاى 1707 تا 1778 میلادى مى زیسته است گوجه فرنگى را به خوبى شناخته و خواص آن را براى غذا و دوا شرح داده است و از زمان اوست که گوجه فرنگى به خوبى شناخته شده و مصرف آن در دنیا تعمیم یافته است.

در ایران نیز گوجه فرنگى حدود صد و پنجاه سال است که شناخته شده و کشت آن تعمیم یافته است. در صد سال پیش، ایرانیان به آن بادنجان فرنگى مى گفتند و شلیمر نیز در کتاب خود آن را بادنجان فرنگى نوشته است.

گوجه فرنگى سرشار از ویتامین A، B و C، و داراى آهن، املاح معدنى بى شمار و بخصوص فسفور و بروم است.

گوجه فرنگى اشتها آوری خنک بوده و بدن را در مقابل امراض عفونى و کمبود ویتامین C حفظ مى کند.

گوجه فرنگى از غذاهاى ممتاز است و مصرف آن نیرو و نشاط مى بخشد. در فصل گوجه فرنگى آن را به عنوان عصرانه با نان و پنیر به بچه ها بدهید تا آن را خام و مثل سیب درختى بخورند و به این ترتیب پوست و دانه هاى آن به هضم غذا کمک کرده و مثل جارو مواد زائد روده را وادار به تخلیه مى کند.

توصیه شده است که گوجه فرنگى را نباید در روغن زیاد سرخ کنیم و بپزیم زیرا سنگین مى شود و باید در این مورد آن را در آب جوش بپزیم و یا روى آتش زغال کباب کنیم و اگر احتیاج بود موقع مصرف با کمى کره میل شود.

سالها گوجه فرنگى را براى اشخاصى که مبتلا به رماتیسم، نقرس، سنگ کلیه و مثانه بودند منع مى کردند چراکه معتقد بودند مقدار زیادى اسید اوکسالیک دارد. ولى اخیرا با آزمایشهاى دقیقى معلوم کردند که در یک کیلو گوجه فرنگى، تنها چیزی بیش از سه میلى گرم اسید اوکسالیک وجود دارد و این مقدار به هیچ وجه قابل توجه نیست.

اگر روزانه چند لیوان کوچک آب گوجه فرنگى خام بنوشید، ادرار آور مفیدى است و اگر آن را به اندازه مساوى با آب کرفس مخلوط کنید، معجونی مقوى و نیروبخش به دست خواهند آمد. گوجه فرنگى رسیده و خام به عنوان غذاى اشتها آور مصرف مى شود و برای تهیه سالاد، آن را با خیار، کاهو، هویج، کلم و ... مخلوط میکنند.

ترکیبات شیمیایی

بررسی ترکیبات و مواد موجود در گوجه فرنگی نشان می دهد که درمیوه ی گوجه فرنگی رسیده، گلوکز، فروکتوز، ساکاروز و تقریبا تمام آمینواسیدهای اصلی به استثنای ترپتوفان وجود دارد.

اسید آلی اصلی و عمده ی موجود در گوجه فرنگی، اسید سیتریک است. اسیدیته ی میوه به تدریج از مرحله ی سبزی به طرف قرمز شدن افزایش می یابد و حداکثر آن، موقعی است که قرمز شدن و رنگ عوض کردن آن آغاز می گردد و پس از آن رو به کاهش می گذارد. ماده ی رنگی اصلی و عمده ی گوجه فرنگی کاروتنوئید، بتاکاروتن  و لیکوپن می باشد. حداکثر مقدار کاروتنوئیدها در حالتی است که گوجه فرنگی در زیر تابش مستقیم نور رشد می کند.

خواص و کاربرد :

میوه ی نارس گوجه فرنگی سمی است و باید از خوردن آن پرهیز کرد (در این زمان گوجه سبز رنگ است). به علاوه خوردن برگ آن که به عنوان دارو در مواردی تجویزمی شود، باید در حد اعتدال و به مقدار مجاز و محدود، در حدی که پزشک تعیین کرده مصرف شود، زیرا برگ آن هم سمی است.

- در چین از جوشانده ی ریشه، شاخه ها و برگ های مسن گوجه فرنگی برای رفع دندان درد  استفاده می کنند و خود گیاه نیز خاصیت حشره کش دارد.

- ماده‌ای سمّی به نام سولانین در گوجه‌فرنگی سبز و نارس وجود دارد که خوردن آن موجب مسمومیت می‌شود و دل پیچه، اسهال و باز شدن مردمک چشم ایجاد را می‌ کند.

- در هند و چین از میوه ی گوجه فرنگی به عنوان ملین استفاده می شود و برای تقویت مسلولین (مبتلایان به بیماری سل)، تب های حصبه ای، رفع ورم ملتحمه ی چشم، التهاب گوش (اوتیت) و دفع سنگ کلیه تجویز می شود.

- در اندونزی از گرد برگ های خشک کوبیده ی گوجه فرنگی، برای رفع آفتاب سوختگی پوست  و صورت استفاده می شود. از پاشیدن آب دم کرده ی برگ گوجه فرنگی، برای دفع آفت کلم  به نام کاترپیلار نتیجه خوبی گرفته شده است.

- مصرف گوجه ‌فرنگی برای مبتلایان به درد مفاصل، مبتلایان به نقرس و روماتیسم مفید است.

- گوجه ‌فرنگی، خنک و اشتها ‌آور است و آب آن برای رشد و نمو بهتر طفل موثر می ‌باشد.

- گوجه فرنگی به علّت دارا بودن ویتامین‌هایA ، B، C، K و مواد معدنی مانند کلسیم ، فسفر  و آهن در تأمین انرژی و تقویت بدن نقش موثری ایفاء می ‌کند.

گوجه ‌فرنگی یکی از مهم ترین منابع ویتامین A می ‌باشد. لذا در تقویت بینایی،  تقویت و سلامتی پوست و مخاط‌ ها (دهان و بینی) رشد و نمو استخوان‌ها ضروری است.

- گوجه ‌فرنگی سرشار از ویتامین‌های B1  و B2  می ‌باشد؛ از این جهت در تسکین دردهای عصبی، رفع بی ‌اشتهایی، و درمان یبوست ، نقصان ترشح شیر مادر و تورم‌ دهان تجویز می ‌شود.

- گوجه ‌فرنگی، بدن را در برابر امراض و بیماری‌های عفونی  حفظ می‌ کند.

- مصرف گوجه ‌فرنگی نیرو و نشاط می ‌بخشد و پوست و دانه‌های آن به هضم غذا کمک می ‌کند و روده‌ها را پاک می ‌نماید.

- آب گوجه ‌فرنگی ادرار‌آور مفیدی است.

- برای تمیز کردن خون باید از آب گوجه فرنگی و کرفس به نسبت مساوی و به مقدار 3 فنجان در روز، قبل از غذا و به مدت 3 هفته استفاده کرد.

- گوجه ‌فرنگی هضم مواد نشاسته‌ای را آسان می ‌کند و به همین جهت از آن سس درست کرده و با حبوبات  پخته مصرف می ‌کنند.

- مصرف گوجه ‌فرنگی برای اشخاصی که مبتلا به سنگ کلیه و مثانه و کبد  هستند، تجویز شده است.

- گوجه ‌فرنگی بعد از لیموترش  بیش از سایر میوه‌ها ویتامین C  دارد و مقدار زیادی فسفر، آهن، سیلیس و کلسیم دارد.

- گوجه فرنگی گرچه دارای اسید سیتریک است، اما بدن را قلیایی می‌‌کند.

- بوی برگ ‌های گوجه ‌فرنگی، زنبورهای خرمایی را ناراحت می‌ کند، لذا می ‌توان بوته‌ ی گوجه ‌فرنگی را در باغ‌ها و بوستان‌ها کاشت تا از گزند زنبورها در امان باشند.

- اگر در محل مورچه ‌ها چند عدد برگ گوجه ‌فرنگی بگذارید، بوی این گیاه مورچه ‌ها را فراری می ‌دهد.

- برای تمیز کردن لکه ی جوهر بر روی لباس، یک تکه پنبه را در آب گوجه فرنگی فرو برده و روی لکه ی جوهر بمالید. سپس آن را بشویید.

- اگر پوست شما کک و مک  دارد، هر روز آن را با آب گوجه فرنگی تمیز کنید. کم کم کک و مک ‌ها را از بین می ‌برد.

- برای جلوگیری از مزاحمت حشرات می ‌توانید برگ ‌های گوجه ‌فرنگی را به بند بکشید و آن ‌را در اطاق خود بیاویزید، با این کار حشرات فرار می ‌کنند.

- سالاد کاهو و گوجه ‌فرنگی درمان کننده ی امراض عصبی هستند.

خوردن گوجه ‌فرنگی، برای بعضی بیمارانی که دچار حساسیت یا آلرژی (خارش بدن،قرمز شدن پوست، آسم، کهیر و...) هستند، ضرر دارد.

بیشتر دقت کنید:

1- گوجه ‌فرنگی نارس و کال هضمش سنگین است، لذا خوردن آن باعث دل درد می ‌شود.

2- سرخ کردن زیاد  گوجه فرنگی در روغن باعث سنگینی هضم آن می ‌شود و روی آتش کباب کردن آن مناسب است.

3- ماده‌ای سمّی به نام سولانین در گوجه‌فرنگی سبز و نارس وجود دارد که خوردن آن موجب مسمومیت می‌شود و دل پیچه، اسهال و باز شدن مردمک چشم ایجاد را می‌ کند.

4- خوردن گوجه ‌فرنگی، برای بعضی بیمارانی که دچار حساسیت یا آلرژی  (خارش بدن،قرمز شدن پوست، آسم ، کهیر و...) هستند، ضرر دارد.

شاد، پرشور، بانشاط و سلامت باشید.

از زمانی که اولین تولیدکننده صنعتی شامپو در دهه 1930، این فرآورده را در مقیاس کوچک تولید نمود تا زمان حال که این محصول پرفروش‌ترین محصول بهداشتی شده است، زمان زیادی می‌گذرد. با این وجود در مورد شامپو باورهای غلطی وجود دارد که بسیاری از آنها ناشی از تبلیغات شرکت‌های تجاری است.

1. تاثیر شامپوها با آب گرم افزایش پیدا می‌کند.

بسیاری از افراد عادت دارند سر خود را با آب گرم بشویند و معتقدند این کار چربی موها را تمیزتر کرده و شامپو نیز بهتر کف می‌کند. اما این باور تا حد زیادی نادرست است.

بهتر است قبل از مصرف شامپو، موها را با آب ولرم بشویید. هنگام آبکشی موها، ابتدا با آب گرم و در انتها با آب ولرم و حتی سرد موها را بشویید تا منافذ غدد چربی پوست سر بسته شوند. این کار موجب می‌شود تا موها دیرتر چرب شوند. استفاده از آب گرم به تنهایی توصیه نمی‌شود.

2. شستشوی مو هرچه بیشتر، بهتر

برخی معتقدند باید هر روز موهایشان را شامپو بزنند. برخی نیز معتقدند هفته ای یک بار شامپو بزنند. در حقیقت فاصله شامپوکردن موها بستگی به نوع مو دارد. به طور کلی مواد شوینده برای زدودن چرک و آلودگی‌های محیطی و ترشحات چربی و غدد عرق استفاده می‌شود.

اگر موهایتان زود کثیف و چرب می‌شود، دفعات شستشو را می‌تواند افزایش دهید، اما باید به خاطر داشته باشید که شستشوی زیاد همراه با شانه زدن، موجب شکستگی موها می‌شود. در مورد موهای چرب، حداکثر هفته‌ای 3 بار شستشو با شامپوی مخصوص موی چرب توصیه می‌شود.

به خاطر داشته باشید غلافی که به طور طبیعی دور مو وجود دارد، همراه مقداری چربی که از غدد چربی پوست سر ترشح می‌شود، مانند لایه‌ای روی ساقه مو را گرفته و مانع تبخیر آب در ساقه مو می‌شود. اگر این غلاف آسیب ببیند، قدرت نگهداری آب کم و در نهایت مو خشک و شکننده می‌شود که یکی از علت‌های مهم آن شستشوی زیاد و مصرف مواد شوینده نامناسب است.

3. شامپوها هرچه قوی‌تر، بهتر

هرچند شامپوهای قوی موهای چرب را بهتر تمیز می‌کنند، اما مصرف آن در درازمدت به هیچ وجه توصیه نمی‌شود. چنانچه مو و پوست سرتان چرب باشد، بهتر است از شامپوی گیاهی استفاده کنید، چون شستشوی مرتب مو با شامپوهای قوی و شیمیایی به موی سر آسیب می‌رساند. به یاد داشته باشید یک شامپو باید قدرت پاک کنندگی ملایمی‌ داشته باشد. شامپویی که کل چربی موها را بزداید، شامپوی مطلوبی نیست.

4. شامپوهای ویتامینه، مو را تقویت می‌کنند

تمام کسانی که از شامپوهای ویتامینه یا تقویت کننده استفاده می‌کنند، از پانتنول در داخل شامپو استقبال می‌کنند. این ویتامین، به عنوان حالت دهنده و نرم‌کننده در شامپوها، اسپری مو و حالت دهنده‌های مو مصرف فراوانی دارد. در فرآورده‌هایی که به منظور مراقبت از مو تولید می‌شوند، پانتنول میزان آب ساقه مو و در نتیجه الاستسیته آن را افزایش می‌دهد. پانتنول می‌تواند از مناطق فاقد کوتیکول وارد ساقه مو شود و حالت پذیری، درخشش و نرمی‌مو را افزایش داده و از الکتریسیته ساکن آن بکاهد. با تمام این خواص مثبت، پانتنول تاثیری بر افزایش ضخامت مو به طور دایم ندارد. در واقع به علت جذب آب توسط این ویتامین، موها قدری ضخیم‌تر به نظر می‌رسند که البته پس از مدتی از بین می‌رود.

حتی به گفته بسیاری از متخصصان، تقریبا تمامی ‌ویتامین‌ها برای رشد موها ضروری هستند، اما باید بدانید:

- بسیاری از ویتامین‌ها که نام آنها روی شامپوها درج می‌شود، اصولا به داخل مو نفوذ نمی‌کنند و ذکر نام آن ها صرفا یک نوع تبلیغ تجاری محسوب می‌شود و استفاده از این ویتامین ‌ها هیچ تاثیری روی موهای شما نخواهد داشت.

- حامل‌های ویتامین باید طوری باشند تا ویتامین بتواند فعالیت خود را حفظ کند و از طرفی نباید با ویتامین ترکیب شود یا آن را غیرفعال یا تجزیه کند. همچنین باید شرایط نفوذ ویتامین به مو را فراهم کند. در طول ساخت، در بسته‌بندی نهایی و در طول مصرف، باید ویتامین در فرم فعالش باقی بماند. مهم تر از همه این‌که، ویتامین باید به بافت هدف خود برسد. این شرایط سخت تولید باعث شده بسیاری از شامپوها و محصولات آرایشی و بهداشتی مربوط به مو که ادعای ویتامینه بودن می‌کنند، در حقیقت خالی از ویتامین موثر باشند.

5. شامپوهای تقویتی باعث رشد مو می‌شوند

شامپوهای تقویتی موجب رشد مو نمی‌شوند و این باور یکی از رایج‌ترین باورهای غلط در مو و شامپو است که سالانه در تمام دنیا موجب فروش میلیون‌ها شامپوی تقویتی موی سر می‌شود، زیرا شامپوهای تقویت کننده ملکول‌های بزرگی دارند که جذب پوست سر نمی‌شوند. در عین حال، این شامپوها مانند لایه ای روی ساقه مو را می‌پوشانند و باعث ترمیم آسیب‌های آن می‌شوند، اما بر رشد مو تاثیری ندارند. حتی اگر رشد مو کم است علت آن شامپو نیست، چون بزرگ‌ترین خاصیت یک شامپو تمیز کنندگی موست و بزرگ‌ترین آسیبی که ممکن است موها دیده باشند آسیب‌دیدگی به علت استفاده از رنگ‌های مو و دکلره کردن و ... است که برای این کار هم شامپوهای مخصوصی وجود دارد.

6. بعضی شامپوها جلوی ریزش مو را می‌گیرند

بسیاری از مردم شامپوهای گران‌قیمت ویتامینه را برای جلوگیری از ریزش مو می‌خرند. در حالی که استفاده از شامپوها و لوسیون‌های حاوی ویتامین‌ها اصولا تاثیری در جلوگیری از ریزش مو ندارند و پس از شستشو با آب نیز تقریبا از دست می‌روند، بنابراین افزودن این ها به مواد شوینده ارزش چندانی ندارد.

ویتامین‌ها به ویژه ویتامین‌های C و E خاصیت ضد رادیکال‌های آزاد را دارند و در سطح پوست اگر به حالت ثابت باقی بمانند، می‌توانند تا اندازه‌ای در پیشگیری از آسیب‌های پوستی در مقابل نور آفتاب موثر باشند، ولی روی موهایی که فاقد خواص پوست زنده هستند، چنین اثراتی ندارند.

اکثر شامپوهایی که تحت عنوان جلوگیری از ریزش مو با قیمت‌های گزاف فروخته می‌شوند، در واقع شامپوهای بسیار ملایمی‌هستند که به ساقه مو آسیب نمی‌رسانند و به نوعی ساقه موهای باقی‌مانده را محافظت می‌کنند.

سلامت، تندرست و با نشاط باشید